Çeliğe su verirler işlerken.
En ince ve en dayanıklısı ve göz kamaştırıcı olsun diye. Ve işlerken kırılmasın ve süslerken zedelenmesin diye. Bütün ustalar bilir bunu. Hepsi de suyun verilme kıvamını ve zamanını ve miktarını çok iyi bilirler. Hatta suyun dökülüş tarzını da bilirler...
Ama hiç bir çırak, bütün bunları bilen ve uygulayan ustalardan birinin diğerinden niye daha üstün olduğunu bir türlü bilemez. Kafa yorar, gözlem yapar, kendi aralarında tartışırlar. İlla ki bir şey var: Kimse falanca ustanınki kadar pahalı satamıyor, kimseninki filanca ustanınki kadar beğenilmiyor...
Ne zaman ki bu çıraklar yaşamaya başlar bir şeyler; hayata dair, sevgiden ve aşktan yana: Anlarlar o zaman ustalarının niye diğerinden üstün olduğunu.
' Hiç bir çırak bilemez; çeliğe suyun yürekten verildiğini. Ve her çelikte bir parça ustanın kanı olduğunu...'
Bunu anladıktan sonra usta olur çıraklar. Ve kimse onlardan daha iyi su veremez çeliğe...
Her türlü tekniği bildikleri halde.
24 eylül 1999
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder